ما بین دشمنان که علی دست بسته است
آزاده ای است بین اسیران نشسته است
عالم همه طفیل وجود شریف اوست
هم چون شجر که جمله وجودش ز هسته است
آتش زدند خیمه ی این پادشاه را
بر او سلام باد که از نار جسته است
بس ناروا شنیده و بس داغ دیده او
تا امتش ز آتش بیداد رسته است
داس اجل نموده همه ی خرمنش درو
آری تمام رشته ی جانش گسسته است
جمعی به کربلا و گروهی به خاک شام
گل های او ز غارت گلچین دو دسته است
سرگشته می رود به بیابان چو ماهتاب
رنگی پدیده دارد و بیمار و خسته است
قرآن ناطق است و خموش از جفای خلق
آیات غم به صورت او نقش بسته است
از راه دور آمده تا شام این اسیر
گرد ملال بر گل رویش نشسته است
خون می چکد ز حلقه ی زنجیر پای او
دشمن ز بس که رشته ی او سخت بسته است
زخم زبان بس است دگر شرمی ای عدو
کاین مونس شکسته دلان، دل شکسته است

یکبار دگر گُلبن امید گوهر داد                                              دریای کرامت به بشر باز گوهر داد

پایان شب تار ز ره آمد و یزدان                                             بر خلق زمین آینه نور سحر داد

عشق آمد و با زمزمه شوق و مسرّت                                    تا کوی مدینه به همه بال سفر داد

جبریل به آواز جلی گفت، بیائید                                           کامشب به حسین بن علی دوست پسر داد

در وصف همین غنچه زیبای حسینی                                    جبریل امین بر همه خلق خبرداد

با سجده خود دم زخدای ازلی زد                                         لبخند به لبخند حسین بن علی زد

     امشب شب بشکفتن لب های حسین است

        گلزار جنان محو تماشای حسین است

گل های بهشتی همه گفتند چه زیباست                             لبخند سروری که به لب های حسین است

بخشید صفا و طرب و نور به گلزار                                         این گل که ز گلخانه زیبای حسین است

تا با نگه خویش کند  راز دل ابراز                                          پیوسته نگاهش سوی سیمای حسین است

درفصل شکوفائی خود این گل توحید                                    کز گلشن سرسبز و مصفای حسین است

با سجده خود دم  ز خدای ازلی زد

لبخند به لبخند حسین بن علی زد  

این مهر جهانتاب دعا مهر حبین است                                   در چهره نورانی او نور یقین است

سجاده زند بوسه به پیشانی رازش                                     مبهوت دعای سحرش روح الامین است

قدسی نفسانِ حرم قدس خداوند                                        گفتند بهم این گل سجاده نشین است

هرکس که نظر کرد به رخساره او گفت                                  آئینه لطف و کرم دوست همین است

گر غرق در اشراق و ظهور است سماوات                               گر روشن از انوار ولا روی زمین است

با سجده خود دم ز خدای ازلی زد

لبخند به لبخند حسین بن علی زد

او شد همه شب دیده بیدار مناجات                                     زیباست به رخساره اش انوار مناجات

باسجده طولانی و با حال نیایش                                         شد شب همه شب محرم اسرار مناجات

با جلوه پر نور دعاهای صحیفه                                            جاوید شده تا ابد آثار مناجات

هر کس که کند پیروی از سید سجاد                                    مست است ز پیمانه سرشار مناجات

با سجده گذاران تو بیا زمزمه سرکن                                     کامشب گل بشکفته گلزار مناجات

با سجده خود دم زخدای ازلی زد

لبخند به لبخند حسین بن علی زد

فردوس برین شد حرم سید سجّاد                                       جبریل امین شد خدم سید سجّاد

پیدا کند او سرمه بینائی خود را                                           سر هر که نهد بر قدم سید سجّاد

در فصل نیایش ز خداوند طلب کن                                        وصل حرم محترم سید سجّاد

ای سائل و ای تشنه دریای محبت                                       رو کن به عطا و کرم سید سجّاد

گل های وفا و طرب و عشق و مسّرت                                   گفتند به باغ ارم سید سجّاد

با سجده خود دم ز خدای ازلی زد

لبخند به لبخند حسین بن علی زد

تنها نه همین مصحف ایمان و دعا اوست                               تفسیرگر نهضت خونین بلا اوست

هرچند مکّدر شده این آینه، اما                                           آئینه نور سفر کرب وبلا اوست

ازکرب وبلا تا سفر شام و مدینه                                           پیغامبر نهضت خون شهدا اوست

با اشک به روی پر پروانه نوشتند                                         پروانه پرسوخته شمع هُدا اوست

امروز «وفائی» همه سجده گذاران                                        گفتند که دانید چرا عبد خدا اوست

با سجده خود دم زخدای ازلی زد

لبخند به لبخند حسین بن علی زد

 سید هاشم وفایی

باز در بحر ولایت گهری پیدا شد                                          ابر، یک ‌سو شد و قرص قمری پیدا شد

گلشن عشـق و امیـدِ پسـر فاطمه را                                    الّه‌ الّه! چــه مبـارک ثمـری پیدا شد

یک‌صدا خنده ‌زنان اهل سماوات و زمین                                همـه گفتنـد حسین دگـری پیـدا شد

یا حسین ای پسر فاطمه چشمت روشن                              ذکر و تسبیح و دعا را پدری پیـدا شد

یم توحید به جوش آمد و در دامن آن                                     صدفی گشت عیان و گهری پیـدا شد

همه خوبان جهان یکسره کردند اقرار                                    که ز خوبان جهان خوب‌تری پیدا شد

روی حق روی نبی روی امامان یکسر                                    همـه در صورت زیبـا پسری پیدا شد

مژده ای اهـل تـولا شـب میلاد آمد

جان بگیرید به کف حضرت سجاد آمد

سوره ی نـور حسین ‌بـن ‌علـی سیمـایش                             دو جهـان شیفته ی حسن جهـان‌ آرایش

چشم مادر به تماشای جمالش روشن                                 جـای گل ‌بوسه ی بابا بـه همه اعضایش

نقش فرقان محمد خط و خال و حسنش                                جـای پیشانـی جبریل به خاک پایش

شجـر نـور بــود آیتــی از جلـوه ی رخ                         ملک العرش بـود بنـده و او مولایش

این همان سوره ی طور است و کتاب مستور                         که بـود قـلب حسین‌ بن ‌علی سینایش

پای داوود پیمبـر بـه زمین می‌ چسبد                                   گـر بـه هنگـام تضـرع شنود آوایش

نور بر عرش کند سر ز مناجات شبش                                   روح بخشـد بر وی با دم روح ‌افزایش

پای تا سر قـد و بـالای علی را بیند                                       چشم بابا بـه تمـاشای قد و بالایش

معنی پنج کتاب است نهان در نفسش                                 چـارده سـوره ی نـور است رخ زیبایش

به جـلال و شـرف و قدر ندارد همتا                                       در همه عالم چون خالق بی‌همتایش

نه عجب عالم اگر گردد فرمانبر او

ابر بـارد بـه منـاجات غـلام در او

روی او مصحف قدر و شرفش پیغمبر                                      گوهـر چـار یـم نـور و یـم هفت گهـر

استـلام حجـرش کـور کند چشم هشام                                کعبـه دور سـر او گـردد بـا حجر و حجر

می‌تـوان در غل و زنجیـر بگیرد چو علی                                 بــا دو انـگشت یـداللّهــی در از خیبــر

کـرم و جــود بـود سائــل پشـت در او                         شـرف و قـدر به خـاک قـدمش آرد سر

حلقه ی سلسلـه در حلقـه ی فرمان وی است                      سنـگ بـر لـب بامنــد از او فرمــان بر

این خلیلی است که با هر سخنش بت شکند                        احتیاجش نه بـه دست است نه بازو نه تبر

اوست آن بنده که چون پای نهد در محراب                             در نمـاز شبش از هـوش رود مـرغ سحر

این توانمند خطیبی‌ است که در مسجد شام                         بر سـر تخت ستـم بشکنـد از خصم، کمر

این رسولی‌ است که بوده است چهل معراجش                      سـوی معبـود بــه دنبـال سـر پـاک پدر

چه روی ناقه ی عریـان چه به ویرانه ی شام

این امام است امام است امام است امام

این امامی‌ است که همگام امام شهداست                           پدر حلم و رضا و پسـر خـون خداست

موج در موج بـود لنگـر کشتـی نجات                                     گام در گام همه شعله ی مصباح هداست

در عنایت کمـی از کفه ی جـودش عالم                                در حقیقت نمی از قطره ی علمش دریاست

طاعت خلق سماوات و زمین بی‌ مهرش                               به خـدا روز قیـامت سنـد بی‌ امضاست

این خدا نیست خدا نیست خدا می‌داند                                طلعت غیـب در آیینـه ی رویش پیـداست

بــی‌جهت سـدِّ رهِ زائــر او گردیدنـد                                        حـرم حضـرت سجاد، بقیـع دل ماست

این علی‌بن‌حسین است که با فریادش                                 همه جا کرببلا و همه دم عاشوراست

تـا خدایی خداونـد، امـام است به خلق                                 بـه خدایـی خدایی که جهان را آراست

«میثما!» از سخن مدح، فراتر خوانش

این کتابی‌ است که هرگز نبود پایانش

غلامرضا سازگار

ای لیل قدر تشنه راز و نیاز تو                                              قبله سزاست غبطه خورد بر نماز تو

چون بر قنوت دست دعا باز می کنی                                    صدها فرشته پر کشد از دست باز تو

چون تیر جان ز چله مژگان رها کنی                                      گردد شکار هر دل شیدا ز ناز تو

آری عصاره حسنین است خلقتت                                        این افتخار در سخن دیر باز تو

خیر کثیر از قدمت آشکار شد                                              تفسیر گشت سوره کوثر به راز تو

از نسل دو امام چو نسلت به هم رسید                                روح قیام و صلح شده سرفراز تو

نسل تو نسل پاک دعا و اجابت است

آری بهشت قبضه آل نجابت است

تفسیر آیه آیه قرآن صحیفه ات                                             تأویل سوره سوره قرآن صحیفه ات

تصویر نور و ذات و صفات و جمال حق                                    تشریح سوره سوره قرآن صحیفه ات

طرح فصاحت است و بیان بلاغت است                                  همتای صفحه صفحه قرآن صحیفه ات

همچون کلام وحی شگفت است مصفحت                            دارد اساس و پایه قرآن صحیفه ات

بس که قرین به شیوه قرآن لسان توست                              شد از خدای هدیه قرآن صحیفه ات

تقویم شیعه شمّه ای از خطبه های توست

نشناختم تو را که چه در گفته های توست

سجاد را حسین و حسن تا خدا شناخت                               سجاد را کرامت و جود و سخا شناخت

سجاد را زمین و زمان عرش و فرش حق                                کون و مکان یمین و یسار خدا شناخت

سجاد را بکا و مناجات و فکر و ذکر                                        در سجده گاه و مسجد و محراب ها شناخت

سجاد را به نثر و بیان و غزل مجوی                                      او را بهار و باغ و بهشت و فضا شناخت

بیمار باد آن که نیابد طبیب را                                              سجاد را اسیری درد و بلا شناخت

در کربلا به جان ز امامت دفاع کرد                                        او را مسیر کوفه و شام بلا شناخت

دنیای او به خانه زهرای اطهر است

فرزند شهربانوی ایران مطهّر است

چون نسل او ز بانوی ایران به هم رسید                                ایران به برج عزّت و شأن و کرم رسید

ایران ز یمن اوست علمدار شیعه شد                                   یاران به هوش مقطع حفظ علم رسید

این مملکت چو گنج برای ولایت است                                   تأویل آن به سوره نون والقلم رسید

ما از سلاله حسنینیم مفتخر                                              زین رو به توس ملک رضا را حرم رسید

هان ای گروه شیعه مهیّای عشق باش                                 آری سخن به درک اهم فی الاهم رسید

اهل ولا بلا به دل خسته می خرند                                       عین خوشی است هر چه که از دوست غم رسید

ای دلربا بیا که قدومت مبارک است

میلاد توست شأن نزول تبارک است

تا زین العابدین به دو عالم امام ماست                                 دنیا و آخرت ز ولایش به کام ماست

ما را ز لشکرش دو سلاح است یادگار                                   اشک و دعا دو هدیه از او بر تمام ماست

ما را اگر غلام سیاهش لقب دهند                                       بر عرشه سریر بهشتی مقام ماست

گر عاشق دعا و نماز و عبادتیم                                            با راه و رسم او متمثّل مرام ماست

سجاده را که در دل آتش رها نکرد                                        مدیون آن نماز قعود و قیام ماست

آری خلیل شیعه سجاد عالم است                                       زین رو همیشه زائر کویش سلام ماست

ای دوست ما به دین رفیع تو زنده ایم

      با آرزوی کوی بقیع تو زنده ایم

جانا اگر شبیه تو بودم چه خوب بود                                     آئینه وجیه تو بودم چه خوب بود

در روی خود جمال تو را جستجو کنم                                    یک بار اگر شبیه تو بودم چه خوب بود

تو بنده نزیه خدای منزهی                                                  من هم اگر نزیه تو بودم چه خوب بود

باید نظر شبیه شهیدان به یار داشت                                   چون شاهدان وجیه تو بودم چه خوب بود

ای بازوان سلسله ساسة العباد                                          گر بازوی فقیه تو بودم چه خوب بود

ای زاده حسین به ما التفات کن

       ما را برای شیعه گی ات پر ثبات کن

ای یادگار کرب و بلا زین العابدین                                          وی باغبان باغ دعا زین العابدین

ما را دعای خیر تو اهل بکا کند                                            ای رهبر نظام بکا زین العابدین

کرب و بلاست در گروی انقلاب اشک                         اشک تو رنگ خون خدا زین العابدین

بنیان گذار هیئت ما خطبه های توست                                 ای روضه خوان آل عبا زین العابدین

باغ و گل و یتیم و جوان هر کجا که بود                                  می ریخت اشک چشم تو را زین العابدین

از داغ های شام نه تنها دل تو سوخت                                  آتش گرفت آل ولا زین العابدین

زینب ز خسته جانی تو گریه می کند

زهرا به روضه خوانی تو گریه می کند

محمود ژولیده

تو آمدی معنا کنی معنا شدن را                                          زیبا کنی زیبایی و زیبا شدن را

وقتی خدا می خواست با تو گُل کند، تو                                ترسیم کردی گل شدن را وا شدن را

تو آمدی تا حضرت آدم نخواهد                                             زین پس اسیر جذبه حوّا شدن را

آرامش چشم تو یاد نوح داده است                                       کشتی نشستن را و بر دریا شدن را

تو آمدی هنگام از دریا گذشتن                                             موسی بیابد علت موسی شدن را

عیسی، مسیحا بودنش را از تو دارد                                                حتی دلیل حضرت عیسی شدن را

ای نور چشم آل طاها! آمدی تا                                            برخود ببالد فاطمه زهرا شدن را

تو آمدی تا دختر حیدر بخواند                                               در چشم هایت زینب کبری شدن را

وقتی لبانت را مکید از شوق، عباس                                    فهمید آنجا حکمت سقا شدن را

تو خنده کردی و حسین بن علی یافت                                  در خنده هایت لذت بابا شدن را

 تو افتخار و زینت عُبّاد  هستی

 ابن الحسینی حضرت سجاد هستی 

دست قنوتت ربّنا را نور داده است                                        شور تو اهل آسمان را شور داده است

چشم تو خورشید تمام کهکشان هاست                              از هر کجا تا نا کجا را نور داده است

طرز رکوعت، شیوه ذکر و سجودت                                        دست عبادت پیشه گان منشور داده است

این، دانه های اشک یا تُنگ شراب است                               آن چشم ها انگار که انگور داده است

می خواست تا قسمت کند حق مستیت را                           هر جام را اندازه مقدور داده است

نطق مرا در وصف تو گویا نموده است                                    اصلاً زبان را هم به این منظور داده است

غارت مکن قلب مرا با چشم هایت                                       زخمی است این دل بس که نیشابور داده است

من، بد، ولی در بین خواهان تو ایزد                                      هم وصله های جور هم ناجور داده است

تو آمدی حتی خدا در آسمان ها                                           هی سفره ها انداخته هی سور داده است

   تو آمدی بانگ مبارک باد برخاست

    از قدسیان فریاد یا سجاد برخواست

 محسن ناصحی

سلام عطر خوش دلپذیر سجاده                                          سلام دلبر سجده، امیر سجاده

سلام سفره پر نعمت دعا خوانی                                         سلام سفره مهمان پذیر سجاده

سلام تازهء شعر و شعور و احساسم                                     سلام تازه مریدی به پیر سجاده

چقدر دست مرام من از تو خالی شد                                   شبی که دور شدم از مسیر سجاده

پیاده می شوم این جا کنار اشکم تا                                     بیفتم از سر خجلت به زیر سجاده

و یطعمون علی حبه شما هستید                                       منم یتیم و فقیر و اسیر سجاده

منم فقیر شما یک عطا به من بدهید

مرا اسیر کنید و خدا به من بدهید

شبی که مثل همیشه خدا تو را می دید                              و داشت عرش نمازت ستاره می بارید -

چقدر حجم حضورت وسیع و ناپیدا                                       که لحظه لحظه در آن جز خدا نمی گنجید

همان شب از نفس سجده های پر نورت                               که داشت قامت ابلیس روح می لرزید

به شکل افعی خشمی در آمد و آمد                                     به گرد پای حضور تو داشت می چرخید

و نیش هم زد و تا از حضور درآیی                                         ولی چگونه شود نور منفک از خورشید

تو هم علیِّ خدایی و محو محو خدا                                      که تیر و نیش ندارد به عشق تو تردید

و ناگهان پس از آن اتفاق رویایی                                          عبای سبز خودش را خدا به تو بخشید

چنان به رحمت خود موج زد به خاطر تو                                که بر سواحل پیشانیت صدف پاشید

و بعد روی صدف ها به رنگ آب نوشت                                  از این به بعد شما زین العابدین هستید

از این به بعد نه، از قبل عالم ذر بود

    که سجده های تو در ساق عرش محشر بود

چقدر آیه بریزد خدا به نام شما                                           چقدر معرفت آرد همین سلام شما

مرورتان به خدا از همیشه تازه تر است                                 برای هر که بخواند به احترام شما

کنار جاده دنیا پیاده گردیدم                                                 فقط برای عبودیت مقام شما

به احترام شما از خدا طلب کردم                                         مرا برد به بهشت پر از کلام شما 

کنار مادرتان هم غذا نمی خوردید                                        چقدر درس ادب دارد این مرام شما

اگر کرامت عالم به دست های شماست                               منم گدای شما و منم گدای شما

      منم گدای شما و گدای مادرتان    

منم شوم فدای شما و فدای مادرتان

رسیده اید از آن سوی باور ایمان                                          به روی دوش گرفتید سوره انسان

منم که سوره افتاده از نگاه توام                                          منم که دور شدم از نگاه الرحمان

چه می شود که نگاهی به ما کنید آقا                                 که اسم ما بخورد بر کتیبه باران

که یک نفس بزنی تا دلم بهشت شود                                  که یک نفس بزنی تا دلم بگیرد جان

صحیفه های دعا را به من بیاموزان                                      که از دل کلماتت در آورم قرآن

خدا که اسم تو را یاد داد بر آدم                                           منم صدات زدم، صدا زدم با آن –

دو اسم ناز و قشنگت یکی به نام علی                                یکی به نام حسین، یابن سید العطشان

علی ترین پسر کربلا نگاهم کن

مرا ستاره ستاره اسیر ماهم کن

رحمان نوازنی