خداوند در قرآن در مورد ابراهیم علی نبینا وآله و علیه السلام می فرمایند:

« إن إبراهیم لحلیم أوّاه منیب » (1) یا « إن إبراهیم لأوّاه حلیم » (2) .

مراد از کلمه « أواه » شاید کسی باشد که زیاد اهل گریه و آه کشیدن است و شاید مراد کسی باشد که زیاد دعا می کند با حالت عج

ز و لابه و می بینیم که خداوند در این آیات که مربوط به دعاهای ابراهیم بوده از او به خاطر بسیار اهل دعا بودن مدح نموده است آیه اول مربوط است به درخواست و دعای ابراهیم نسبت به نجات لوط و آیه دوم مرتبط به دعای ابراهیم در مورد « آزر » بت پرست می باشد .

در حدیثی صحیح از امام باقر علیه السلام می خوانیم:

زراره از امام باقر علیه السلام نقل می کند که آن حضرت فرمود:

خداوند می فرماید:

« إن الذین یستکبرون عن عبادتی سیدخلون جهنم داخرین »؛ همانا کسانی که از عبادت من روی گردان باشند بزودی با خواری و ذلت وارد جهنم می شوند .

منظور خدا از عبادت همان دعا کردن است و دعا برترین عبادت می باشد!

امام بیمار و گریان !

شاید آنچه درباره امام سجاد علیه السلام شنیده باشیم، منحصر مربوط به روز عاشوراست که آن حضرت در آن روز به حکمت الهی دچار بیماری بودند که توان شرکت در جنگ را از ایشان سلب کرده بود. پس از آن، امام سجاد علیه السلام سالها در میان مردم زندگی کردند و شخصیتی بسیار موثر در اجتماع بودند، اما آنچه سریعا به ذهن ما تداعی می‌شود همان است که در مجالسی عزاداری شنیده‌ایم که ایشان دائما و به مناسبت دیدن آب و غیر آن به یاد شهیدان کربلا می‌گریستند.

در این دیدگاه، زندگی آن حضرت به طور خلاصه عبارتست از بیماری و گریه. چنین طرز فکری درباره یک امام معصوم بجز آنکه نشانه بی‌اطلاعی است، به معنای کوچک شمردن مقام الهی هم هست که یک فرد بیمار و گریان را سالها امام مسلمانان و وصی پیامبر خاتم صلی الله علیه وآله قرار داده باشد.

برای شناخت امام زین العابدین علیه السلام هم نیازمند مطالعه و هم تفکر هستیم. با یک مطالعه ساده درباره زندگی زین العابدین علیه السلام در می‌یابیم که ایشان منشأ فعالیتهای فراوانی در جامعه خود بودند و با کمی تفکر درباره مقام پیامبر صلی الله علیه وآله و جانشینان او، درک می‌کنیم که اساسا نباید نگاهی ساده و بچه‌گانه درباره ائمه معصومین علیهم السلام داشته باشیم. در حقیقت، امامان معصوم علیه السلام همان گونه هستند که در زیارتنامه‌هایشان می‌خوانیم.

در این روزگار که قحطی معنویت به اوج خود رسیده آنچه برای انسانها از هر چیزی ضروری تر است، برگشت بسوی خداست. و این برگشت در مناجات با خداوند عالم ظهور و بروز پیدا می کند. برای هر کسی که قصد ارتباط با خدا را دارد سۆالهایی مطرح است. از جمله: چگونه با خدا مناجات کنیم؟  چرا و با چه انگیزه ای عبادت کنیم؟ به چه مقدار عبادت نماییم؟ راههای توفیق بر مناجات چیست؟

مناجات نوعی ارتباط است. برای داشتن ارتباطی صحیح چه باید کرد؟ اهمیت و حساسیت موضوع ارتباط با خالق ایجاب می کند انسان از آگاهان و سالکان این راه استمداد جوید. با نظری به عبادت‌کنندگان در طول تاریخ کسانی عابدتر از انبیاء و اولیای الهی به چشم نمی خوردند. در میان این بزرگان، اهل بیت علیهم السّلام در جایگاه ویژه ای هستند. یکی از اهل بیت علیهم السّلام که همگان را خیره عبادت خود کرد، امام چهارم شیعیان زین العابدین سیدالساجدین علی بن الحسین علیهماالسلام حضرت سجاد صلوات الله علیه است.

حد عبادت تا کجاست

 اگر انسان به این باور برسد که نیاز او به خدا همیشگی است. آن وقت تا توان دارد به عبادت او مشغول خواهد شد. همانگونه که امام سجاد علیه السّلام برای عبادت حدی قائل نبودند.

فاطمه یکى از دختران حضرت على علیه السّلام وقتى که دید برادرزاده‏اش چگونه خود را در عبادت خدا به سختى انداخته است به جابر  گفت: برو و به این على بن حسین- که یادگار پدرش است و از کثرت عبادت و سجده، بینى‏اش شکافته و پیشانى و زانوانش پینه بسته- بگو از خودش مواظبت نماید و خود را این قدر در عبادت خدا به رنج و زحمت نیندازد.[1]

 مکتب دعا، باب واسعى است از ابواب رحمت حق که بر بندگان مفتوح گردیده، توجه الوهیت را به این جهان معطوف داشته، بشر شاغل و غافل را از سرگرمى هاى غلط بیدار کرده و با هشدار بر نیازهاى راستین او، آگاهى اش ‍ بخشیده است.

صحیفه مکرمه سجادیه که به فرموده امام صادق علیه السلام به خط پدر بزرگوارش - امام باقر علیه السلام - و املاى جدّ مکرّمش حضرت على بن الحسین زین العابدین علیه السلام است، وراثتى برتر است که اهل بیت وحى علیهم السلام بر امت خود ارزانى داشته اند. صحیفه ای که بلنداى محتوا و مضمون آن معرفت و شناختى است که از مبدئیت وحى سرچشمه یافته و در واقع ریشه جهان بینى در آیین مقدس ‍ اسلام است.

صحیفه سجادیه در لابلاى مطالب فراوان خود، که در حقیقت نجواى علم و اخلاق و عقیده و سیاست است، اصول عقاید و باورهاى بنیادین شیعه را که برگرفته شده از اسلام ناب محمدى منبع زلال قرآنى است ، مطرح ساخته است . ما بدون این که درصدد کاوشى همه جانبه باشیم به بخشى از آن حقایق اشاره خواهیم داشت.

اصل اول: توحید

با توجه به ارتباط جدایى ناپذیر دعا با شناخت معبود، فرازهاى صحیفه سجادیه از غنى ترین منابع معرفت خداوند و صفات جمال و جلال او به شمار مى آید. فراوانى مطالب در این زمینه به قدرى است که حتى یاد آورى فهرست گونه آنها در مجال این نوشته نمى گنجد. از این رو تنها به بخشى از آن معارف گسترده در باب توحید اشاره مى کنیم.

الف. اهمیت اعتقاد به توحید

«خداوند!... هر چند تهیدست و فرومایه ام اما یک اندوخته گرانبها دارم و آن این است که اعتقاد به توحید دارم و این بار مقدس را توشه خویش ساخته ام و هرگونه ضد و شریک و شبیه را از تو نفى کرده ام». (دعاى 1، بخش 10)

امام سجاد علیه السلام با این بیان به انسان تعلم مى دهد که اعتقاد به توحید از چنان اهمیتى برخوردار است که انسان مى تواند همه کاستیها و نارساییها خود را در پرتو اهمیت و کمال آن جبران کند و انتظار داشته باشد که خداوند به خاطر این اندوخته او را بپذیرد.

ب. ناتوانى بشر از وصف خداوند

پیام‌بر کربلا، امام علی ‌بن ‌الحسین علیهماالسلام، در سفر مشقّت‌بار خود از نینوا تا شام، در لباس اسارت همان ‌جهاد عظیمی را انجام داد که سالار شهیدان در کربلا در قالب خون و شهادت به انجام رسانده بود.

آن امام همام با یک خطبه شکننده و افشاگرانه خود در مسجد اموی شام، انقلاب شگفتی در قلمرو امپراتوری شام به وجود آورد و تحولی بزرگ در مردم آن سامان که چهل سال در زیر تبلیغات مسموم معاویه خو گرفته بودند، ایجاد نمود.

روزی یزید ملعون، یکی از خطبای مزدور خود را دستور داد تا در حضور امام علی ‌بن حسین بن علی علیهم السلام بر فراز منبر رود، و هر چه تواند به امام حسین و پدرش علی علیهماالسلام اهانت نماید. آن خطیب نابکار بر فراز منبر رفت و راجع به مذمت حضرت علی بن ابیطالب و امام حسین علیهماالسلام و مدح معاویه ملعون و یزید مبالغه کرد.

حقا که ابن سنان خفاجی در وصف حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام نیکو سروده و گفته:

              اعلی الْمنابر تعْلنون بسبه                         و بسیْفه نصبتْ لکمْ اعْوادها

یعنی آیا جا دارد که بر فراز منبرها علنا به علی علیه السلام ناسزا بگویید، در صورتی که چوب‌های این منبرها به وسیله‌ی شمشیر علی علیه السلام برای شما نصب شده است.

در اثنای اهانتهای خطیب، حضرت امام زین العابدین علیه السلام به او فریاد زده و فرمودند:

«ای خطیب، وای بر تو! رضایت مخلوق را به وسیله سخط و غضب خالق خریدی. جایگاه تو پر از آتش خواهد شد».

سپس امام از یزید خواست تا به او رخصت دهد تا خطبه بخواند، یزید قبول نکرد.  معاویه پسر یزید به پدرش گفت: خطبه این مرد چه تاثیری دارد؟ بگذار تا هر چه می‌خواهد، بگوید.

دریغا که نزد بعضی از مورخان این تصور خطا، شایع است که پیشوایان شیعه‌ امامیه از فرزندان امام حسین علیه السلام مردمی مظلوم و ستمکش بوده ‌اند که پس از کشتاری که در کربلا روی داد، از سیاست کناره گرفتند و به ارشاد و عبادت و انقطاع از دنیا پرداختند و بر این

گفته‌ خود، به تاریخ زندگانی امام سجاد علیه السلام استناد می‌ کنند و جدایی ظاهری او را از رهبری در کار سیاست، حجت نظر خود می‌دانند. بدیهی است که سبب این تصورات خطا که دامنگیر مورخان شده است این است که آنان پنداشته اند عدم اقدام پیشوایان به قیام مسلحانه بر ضد وضع حکومت روز، و تفویض جنبه رهبری سیاسی به دیگری، به معنای خودداری آنان از رهبری بوده است.

یک عمر تجربه تلخ

باید توجه داشت که امام سجاد علیه السلام، در بدترین زمان از زمان‌هایی که بر دوران رهبری اهل بیت علیهم السلام گذشت می‌ زیست. چه، او با آغاز اوج انحرافی معاصر بود که پس از وفات رسول اکرم صلی الله علیه وآله روی داد و از زمان امام سجاد علیه السلام کم ‌کم شکلی آشکار به خود گرفت. امام چهارم با همه‌ محنت‌ها و بلاها که در روزگار جدّ بزرگوارش امیرالمومنین علی علیه السلام روی داده بود همزمان بود. او سه سال پیش از شهادت امام علی علیه السلام متولد گردید. وقتی به جهان دیده گشود، جدش امیرمومنان علیه السلام در خط جهاد جنگ جمل غرق گرفتاری بود و زان پس، با امام حسن علیه السلام در محنت و گرفتاری‌ های فراوان او می ‌زیست و پس از آن نیز در فاجعه عظیم کربلا و قیام خونین پدر بزرگوارش امام حسین علیه السلام حضور داشت. او همه‌ این رنج ‌ها را طی کرد تا خود به طور مستقل رویاروی گرفتاری ‌ها قرار گرفت.

اهل‏ بیت علیهم ‏السلام، چراغ هدایت و ره‏یابان شب‏های دیجور هستند و منازلشان محل نزول فرشتگان و آمد و شد جبرییل امین است. اراده خداوند بر این قرار گرفته است که آنها را پاک و مطهر و از هر پلیدی مبرا سازد. تمامی مسلمانان واقعی

با هر مذهب و آیینی به این خانواده عشق می ورزند و دوست داشتن آنان را جزو دین می شمارند. در منابع معتبر مسلمانان، فضایل اهل‏بیت علیهم ‏السلام فراوان ذکر شده است و بسیاری از اندیشمندان مسلمان به قداست و شخصیت والای آنان اقرار دارند. بنابراین، بیان این موارد، دریچه های وحدت و همدلی را بر روی مسلمانان می گشاید و زمینه‏های جدایی و پراکندگی را می زداید.

یکی از این جلوه های ریسمان محکم الهی که حتی اندیشمندان اهل ‏سنت نیز به تجلیل از مقام شامخ وی پرداخته ‏اند، امام سجاد علی بن الحسین بن علی علیهم ‏السلام است. در این نوشتار، شخصیت آن حضرت را از دیدگاه عالمان حدیث، رجال و تاریخ اهل‏ سنت به نظاره می نشینیم، که گفته ‏اند:

خوش‏تر آن باشد که حُسن دلبران              گفته آید در حدیث دیگران

فقیه‌‏تر از همه

امام علی بن الحسین علیهما‏السلام همچون پدر و اجداد بزرگوارش، شخصیتی والا داشت و همچون آنان انسانی کامل بود. در زمان حضرت، کسی از مقام والای حضرت برخوردار نبود؛ اگر دیگران با ورع بودند، وی اورع بود، اگر دیگران با فضل بودند، وی افضل بود و اگر دیگران فقیه بودند، او افقه آنان بود.

شخصى به نام عسکر - غلام امام جواد علیه السّلام - به نقل از پدرش حکایت می کند: روزى به محضر شریف حضرت علىّ بن موسى الرّضا علیه السّلام شرف حضور یافتم و عرضه داشتم : یاابن رسول اللّه ! چطور در بین اهل بیت رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله فقط امام چهارم ، حضرت علىّ بن الحسین علیهماالسّلام به عنوان «سیّد العابدین » معروف و مشهور گشته است ؟

امام رضا علیه السّلام در جواب فرمود: خداوند متعال در قرآن تصریح نموده است که بعضى از پیغمبران را بر بعضى از ایشان فضیلت و برترى داده است ؛ و ما اهل بیت رسالت نیز همانند انبیاء عظام صلوات اللّه علیهم مى باشیم .

و سپس افزود: و امّا در رابطه با جدّم ، علىّ بن الحسین علیهماالسّلام ، که سۆ ال کردى ؛ همانا پدرم از پدران بزرگوارش علیهم السّلام بیان فرموده است:

روزى امام علىّ بن الحسین علیهماالسّلام مشغول نماز بود، که ناگاه شیطان به صورت یک افعى بسیار هولناکى ، با چشم هاى سرخ از درون زمین آشکار شد و خود را به محراب عبادت آن حضرت نزدیک کرد. ولیکن امام سجّاد علیه السّلام کمترین حسّاسیّتى در برابر آن موجود وحشتناک نشان نداد و ارتباط خود را با پروردگار متعال خود قطع نکرد.

افعى دهان خود را نزدیک انگشتان پاى آن حضرت آورد و آتشى از دهانش ‍ خارج ساخت که بسیار وحشتناک بود، ولى حضرت با آرامش خاطر و خیالى آسوده به نماز خود ادامه مى داد و توجّهى به آن نداشت .

در همین حال که شیطان با آن حالت ترسناک مشغول اذیّت و آزار بود، ناگهان تیرى سوزاننده از سمت آسمان آمد و به آن ملعون اصابت کرد. هنگامى که تیر به او خورد، فریادى کشید و به همان حالت و شکل اوّلیّه خود بازگشت و کنار امام سجّاد، زین العابدین علیه السّلام ایستاد و اظهارداشت:

باز در بحر ولایت گهری پیدا شد                                          ابر، یک ‌سو شد و قرص قمری پیدا شد

گلشن عشـق و امیـدِ پسـر فاطمه را                                    الّه‌ الّه! چــه مبـارک ثمـری پیدا شد

یک‌صدا خنده ‌زنان اهل سماوات و زمین                                همـه گفتنـد حسین دگـری پیـدا شد

یا حسین ای پسر فاطمه چشمت روشن                              ذکر و تسبیح و دعا را پدری پیـدا شد

یم توحید به جوش آمد و در دامن آن                                     صدفی گشت عیان و گهری پیـدا شد

همه خوبان جهان یکسره کردند اقرار                                    که ز خوبان جهان خوب‌تری پیدا شد

روی حق روی نبی روی امامان یکسر                                    همـه در صورت زیبـا پسری پیدا شد

مژده ای اهـل تـولا شـب میلاد آمد

جان بگیرید به کف حضرت سجاد آمد

سوره ی نـور حسین ‌بـن ‌علـی سیمـایش                             دو جهـان شیفته ی حسن جهـان‌ آرایش

چشم مادر به تماشای جمالش روشن                                 جـای گل ‌بوسه ی بابا بـه همه اعضایش

نقش فرقان محمد خط و خال و حسنش                                جـای پیشانـی جبریل به خاک پایش

شجـر نـور بــود آیتــی از جلـوه ی رخ                         ملک العرش بـود بنـده و او مولایش

این همان سوره ی طور است و کتاب مستور                         که بـود قـلب حسین‌ بن ‌علی سینایش

پای داوود پیمبـر بـه زمین می‌ چسبد                                   گـر بـه هنگـام تضـرع شنود آوایش

نور بر عرش کند سر ز مناجات شبش                                   روح بخشـد بر وی با دم روح ‌افزایش

پای تا سر قـد و بـالای علی را بیند                                       چشم بابا بـه تمـاشای قد و بالایش

معنی پنج کتاب است نهان در نفسش                                 چـارده سـوره ی نـور است رخ زیبایش

به جـلال و شـرف و قدر ندارد همتا                                       در همه عالم چون خالق بی‌همتایش

نه عجب عالم اگر گردد فرمانبر او

ابر بـارد بـه منـاجات غـلام در او

روی او مصحف قدر و شرفش پیغمبر                                      گوهـر چـار یـم نـور و یـم هفت گهـر

استـلام حجـرش کـور کند چشم هشام                                کعبـه دور سـر او گـردد بـا حجر و حجر

می‌تـوان در غل و زنجیـر بگیرد چو علی                                 بــا دو انـگشت یـداللّهــی در از خیبــر

کـرم و جــود بـود سائــل پشـت در او                         شـرف و قـدر به خـاک قـدمش آرد سر

حلقه ی سلسلـه در حلقـه ی فرمان وی است                      سنـگ بـر لـب بامنــد از او فرمــان بر

این خلیلی است که با هر سخنش بت شکند                        احتیاجش نه بـه دست است نه بازو نه تبر

اوست آن بنده که چون پای نهد در محراب                             در نمـاز شبش از هـوش رود مـرغ سحر

این توانمند خطیبی‌ است که در مسجد شام                         بر سـر تخت ستـم بشکنـد از خصم، کمر

این رسولی‌ است که بوده است چهل معراجش                      سـوی معبـود بــه دنبـال سـر پـاک پدر

چه روی ناقه ی عریـان چه به ویرانه ی شام

این امام است امام است امام است امام

این امامی‌ است که همگام امام شهداست                           پدر حلم و رضا و پسـر خـون خداست

موج در موج بـود لنگـر کشتـی نجات                                     گام در گام همه شعله ی مصباح هداست

در عنایت کمـی از کفه ی جـودش عالم                                در حقیقت نمی از قطره ی علمش دریاست

طاعت خلق سماوات و زمین بی‌ مهرش                               به خـدا روز قیـامت سنـد بی‌ امضاست

این خدا نیست خدا نیست خدا می‌داند                                طلعت غیـب در آیینـه ی رویش پیـداست

بــی‌جهت سـدِّ رهِ زائــر او گردیدنـد                                        حـرم حضـرت سجاد، بقیـع دل ماست

این علی‌بن‌حسین است که با فریادش                                 همه جا کرببلا و همه دم عاشوراست

تـا خدایی خداونـد، امـام است به خلق                                 بـه خدایـی خدایی که جهان را آراست

«میثما!» از سخن مدح، فراتر خوانش

این کتابی‌ است که هرگز نبود پایانش

غلامرضا سازگار

ای لیل قدر تشنه راز و نیاز تو                                              قبله سزاست غبطه خورد بر نماز تو

چون بر قنوت دست دعا باز می کنی                                    صدها فرشته پر کشد از دست باز تو

چون تیر جان ز چله مژگان رها کنی                                      گردد شکار هر دل شیدا ز ناز تو

آری عصاره حسنین است خلقتت                                        این افتخار در سخن دیر باز تو

خیر کثیر از قدمت آشکار شد                                              تفسیر گشت سوره کوثر به راز تو

از نسل دو امام چو نسلت به هم رسید                                روح قیام و صلح شده سرفراز تو

نسل تو نسل پاک دعا و اجابت است

آری بهشت قبضه آل نجابت است

تفسیر آیه آیه قرآن صحیفه ات                                             تأویل سوره سوره قرآن صحیفه ات

تصویر نور و ذات و صفات و جمال حق                                    تشریح سوره سوره قرآن صحیفه ات

طرح فصاحت است و بیان بلاغت است                                  همتای صفحه صفحه قرآن صحیفه ات

همچون کلام وحی شگفت است مصفحت                            دارد اساس و پایه قرآن صحیفه ات

بس که قرین به شیوه قرآن لسان توست                              شد از خدای هدیه قرآن صحیفه ات

تقویم شیعه شمّه ای از خطبه های توست

نشناختم تو را که چه در گفته های توست

سجاد را حسین و حسن تا خدا شناخت                               سجاد را کرامت و جود و سخا شناخت

سجاد را زمین و زمان عرش و فرش حق                                کون و مکان یمین و یسار خدا شناخت

سجاد را بکا و مناجات و فکر و ذکر                                        در سجده گاه و مسجد و محراب ها شناخت

سجاد را به نثر و بیان و غزل مجوی                                      او را بهار و باغ و بهشت و فضا شناخت

بیمار باد آن که نیابد طبیب را                                              سجاد را اسیری درد و بلا شناخت

در کربلا به جان ز امامت دفاع کرد                                        او را مسیر کوفه و شام بلا شناخت

دنیای او به خانه زهرای اطهر است

فرزند شهربانوی ایران مطهّر است

چون نسل او ز بانوی ایران به هم رسید                                ایران به برج عزّت و شأن و کرم رسید

ایران ز یمن اوست علمدار شیعه شد                                   یاران به هوش مقطع حفظ علم رسید

این مملکت چو گنج برای ولایت است                                   تأویل آن به سوره نون والقلم رسید

ما از سلاله حسنینیم مفتخر                                              زین رو به توس ملک رضا را حرم رسید

هان ای گروه شیعه مهیّای عشق باش                                 آری سخن به درک اهم فی الاهم رسید

اهل ولا بلا به دل خسته می خرند                                       عین خوشی است هر چه که از دوست غم رسید

ای دلربا بیا که قدومت مبارک است

میلاد توست شأن نزول تبارک است

تا زین العابدین به دو عالم امام ماست                                 دنیا و آخرت ز ولایش به کام ماست

ما را ز لشکرش دو سلاح است یادگار                                   اشک و دعا دو هدیه از او بر تمام ماست

ما را اگر غلام سیاهش لقب دهند                                       بر عرشه سریر بهشتی مقام ماست

گر عاشق دعا و نماز و عبادتیم                                            با راه و رسم او متمثّل مرام ماست

سجاده را که در دل آتش رها نکرد                                        مدیون آن نماز قعود و قیام ماست

آری خلیل شیعه سجاد عالم است                                       زین رو همیشه زائر کویش سلام ماست

ای دوست ما به دین رفیع تو زنده ایم

      با آرزوی کوی بقیع تو زنده ایم

جانا اگر شبیه تو بودم چه خوب بود                                     آئینه وجیه تو بودم چه خوب بود

در روی خود جمال تو را جستجو کنم                                    یک بار اگر شبیه تو بودم چه خوب بود

تو بنده نزیه خدای منزهی                                                  من هم اگر نزیه تو بودم چه خوب بود

باید نظر شبیه شهیدان به یار داشت                                   چون شاهدان وجیه تو بودم چه خوب بود

ای بازوان سلسله ساسة العباد                                          گر بازوی فقیه تو بودم چه خوب بود

ای زاده حسین به ما التفات کن

       ما را برای شیعه گی ات پر ثبات کن

ای یادگار کرب و بلا زین العابدین                                          وی باغبان باغ دعا زین العابدین

ما را دعای خیر تو اهل بکا کند                                            ای رهبر نظام بکا زین العابدین

کرب و بلاست در گروی انقلاب اشک                         اشک تو رنگ خون خدا زین العابدین

بنیان گذار هیئت ما خطبه های توست                                 ای روضه خوان آل عبا زین العابدین

باغ و گل و یتیم و جوان هر کجا که بود                                  می ریخت اشک چشم تو را زین العابدین

از داغ های شام نه تنها دل تو سوخت                                  آتش گرفت آل ولا زین العابدین

زینب ز خسته جانی تو گریه می کند

زهرا به روضه خوانی تو گریه می کند

محمود ژولیده