یکی از جنبه های وجودی انسان، جنبه گرایشی است. گرچه گرایش های انسان بسیار زیاد است، ولی محور بحث در اینجا گرایش های فراگیری مانند خداجویی و فضیلت خواهی است که ویژه انسان است، نه غرایزی مانند میل به غذا که در همه موجودات وجود دارد.
مقصود از هدف دانستن این گرایش ها آن نیست که اصل گرایش، هدف و غایت است؛ زیرا گرایش ها از طریق خلقت در انسان به ودیعه نهاده شده است. منظور از هدف بودن آنها، پرورش و هدایت این گرایش ها در جهت موردنظر امام سجاد علیه السلاماست. به بیان دیگر، آنچه از دعاهای صحیفه، درباره این گرایش ها استنباط می شود، ناظر به جهت دهی کارکرد و نقشی است که این عامل فطری در انسان به عهده دارد. بی گمان، نقش ساختاری آن، توانایی انجام فعالیت های مشخص و پی گیری اموری مشخص را برای انسان فراهم می کند که به طور فطری در انسان وجود دارد. هدف هایی که در این زمینه از صحیفه سجادیه برداشت می شود، ناظر به دو امرند:
1. احیا و تقویت گرایش ها در وجود آدمی؛
2. هدایت و جهت دهی صحیح به گرایش ها.
در اینجا، برای ارائه مفهومی فراگیر از این دو معنا، واژه «پرورش» را به کار می بریم که هم تقویت و هم هدایت را دربردارد.